Guerra do DVD entre Sony e Toshiba

Sony e Toshiba travaram uma guerra pela nova geração de DVD: as duas empresas estão fazendo o possível para ficar com o poder do mercado da nova geração de DVD.

O Blu-ray, desenvolvido pela Sony, tem uma capacidade de armazenamento superior ao HD-DVD da Toshiba e tem mais potencialidades interactivas, que o tornam apetecível para a indústria dos jogos (por exemplo a Playstation) e o cinema de animação.

O HD-DVD, por outro lado, é essencialmente um upgrade do DVD, com custos de produção baixos e é apoiado pela indústria do cinema convencional e a do software de baixa qualidade como a Microsoft.

Quase que imediatamente após o lançamento, a Toshiba foi acusada de vender aparelhos mais baratos que o custo de produção, para apostar no mercado e evitar o sucesso do formato concorrente.

A batalha faz lembrar a disputa entre o video Betamax desenvolvido pela Sony para combater o VHS, lançado pela JVC, a meados da década dos 70. Na altura, o mercado de vídeos domésticos ficou dividido em dois. Apesar da superioridade tecnológica do Betamax da Sony, o VHS acabou por ser desde os anos 80 o formato dominante, em parte devido às dificuldades da Sony em licenciar a sua tecnologia.

Burbulla inmobiliaria

Que a burbulla inmobiliaria perderá fol xa só algúns inxenuos o dubidan despois das múltiples e serias advertencias do FMI, BCE, The Economist, Financial Times, Morgan Stanley, BBVA, Colexio de Arquitectos, etc.

Varios informes do Ministerio de Vivenda desvelaron en xullo que o prezo da vivenda creceu a metade do que crecía e probabelmente esta estatística sexa demasiado optimista e pretenciosa visando dar folgos a unha suposta cómoda aterraxe inmobiliaria.

A xente endebedouse para mercar vivenda a prezos exorbitados nun dos paises con máis espazo libre da UE, sen estudar a posterior productividade da compra e ouvindo unha cantidade noxenta de casos de marbellización. Toda a rendibilidade se asociou aos prezos de mercado, coma fixeran os malpocados das estampiñas. Agora, con tipos de interese alcistas o mercado inmobiliario ameaza conxelarse.

O cambio de paradigma estrutural tardará aínda un aniño mas xa é inevitábel: se haberá ou non cómoda aterraxe é a única dúbida. O seguinte posible paso xa todos o vimos no Xapón. O sistema financeiro español é mais sólido do que o xaponés, mas a nosa economía está menos diversificada e temos un elevado défice tecnolóxico-comercial. Estábamos a solucionar os nosos problemas índonos de compras a crédito.

Portugal: da relutância ao nearshoring

Ilustração: Portugal loves Galiza. Feita por Rui Ricardo in Audiência Zero.

O Eixo Atlântico deve constituir um estímulo para a promoção de parcerias, redes de contactos e troca de experiências como motor de dinamização económica da Eurorregião Galiza-Norte de Portugal. Há muitas áreas com hipóteses de cooperação transfonteiriça:

1- Automóveis: faz falta consolidar este “cluster”.

2- Nicho digital: Entretenimento digital, automatização, tele-serviços, mobile business, B2B e design informático.

3- Energias alternativas: fotovoltaica, eólica e hidrogénio.

4- Moda: moda prêt-a-porter com bom design para mercados exigentes.

5- Oceano: Galiza e Portugal têm a oportunidade de criar uma plataforma de engenharia oceânica e de serviços de assistência técnica ao offshore Atlântico. Criar um pólo de concepção e fabrico de pequenos barcos (tipo iate) e de equipamento electrónico e robótica naval.

6- Saúde: serviços de consultoria e de controlo da qualidade hospitalar; indústria farmacêutica e cosmética a partir de produtos do mar.

7- Turismo: deveria existir uma oferta turística unificada cujo alvo seriam as classes médias da Europa do Norte (destino de férias de avião) e os grandes eventos internacionais. Podemos explorar um atrainte património cultural comum.

8- Alimentação: o mercado do de vinho de qualidade no Norte de Europa e nos EUA oferece grandes lucros.

Se a Galiza e o Norte de Portugal se liberarem da tradicional relutância entre Madri e Lisboa, temos futuro.

UNED en galego, por que non?

Xa levo varios anos estudando na UNED (A Universidade Nacional de Educación a Distancia, esa grande descoñecida).

Como aluno galegofalante encóntrome coa desvantaxe de non poder acceder a practicamente ningunha documentación (académica ou burocrática) en galego.

Alén diso, en non poucas ocasións me encontrei coa curiosidade de que no Centro Asociado no que estou matriculado, apesar de ser un centro galego e cofinanciado pola Xunta de Galiza, nin me responden en galego nin é posíbel encher a maioría dos seus papeis (incluso papeis de uso interno) en lingua galega.

Moitas veces coidei que estas pretensións serían parvadas da miña mente galeguista pero descubrín que a Open University do Reino Unido non só oferece a posibilidade de ter toda a documentación en galés senón que é perfectamente normal facer os exames en galés e é posíbel receber titorías en galés na sé de Cardiff.

O galés é apenas manexado por un 20% do povo galés mas fiquei sorprendido pola tolerancia británica polo galés.

A UNED é unha idea marabillosa, unha universidade proletaria e de segundas oportunidades, que contribúe dar estudos aos que non temos tempo ou recursos para deslocarnos a unha universidade a tempo enteiro. Mas tamén estou certo de que a UNED pode facer moito máis por aproximarse aos estudantes. Neste caso a miña proposta é que a UNED debería ser un reflexo da diversidade lingüística e cultural dos seus alumnos.

Faría sentido usar só o castelán nos centros asociados de Viveiro, Foz ou A Rúa onde moitos son galegofalantes? Aplaudo a xenial idea de poder estudar galego a través do Centro de Linguas da UNED mas o que se pide é facer normal o uso do galego por parte dos galegofalantes na UNED en lugar de entender o galego como se fose latín.

Caso de menosprezar aos estudantes cuxa primeira lingua non é o castelán, que tamén pagan a UNED, pasará como coa UOC (Universidade Oberta de Catalunya), que soubo encontrar o seu oco no mercado educativo e agora está a supor unha durísima competencia, e non só en Cataluña, Valencia e Baleares.

Finis Terrae 2007

A Xunta de Galiza instalará en 2007 no centro de supercomputación localizado en Santiago de Compostela un dos maiores computadores de memoria compartida do mundo, o Finis Terrae. Con el poderase facer fronte aos máis cobizosos retos científicos e tecnolóxicos.

Esta máquina virá a ser un dos maiores pulos tecnolóxicos para a nosa terra dado que agora, a diferenza de hai tan só quince anos, xa existe un grupo de persoas e unha sólida estructura académica arredor do mundo da computación que se beneficiarán desta inversión. Véxase como exemplo a excelente iniciativa dun mestrado oficial interinuversitario en enxeñaría matemática (o anterior DEA recibía ano tras ano a prestixiosa mención de calidade do Ministerio de Educación e Ciencia).

Gales, outro país periférico como a Galiza xa apostou pola estratexia da supercomputación como valor diferencial das súas empresas e dos graos das súa unversidades. Acho que nós estamos nun bo momento para facer un uso intensivo e extensivo das ciencias da computación.