Tamén enche o peito de envexa ver que mentres a cultura catalana tenta -cos seus acertos e os seus excesos- ter a súa presenza e, por que non dicilo, facerse ver como musculoso lobby nos mellores espazos da capital do Estado, pola outra banda a Casa de Galiza está nun recuncho da periferia madrileña. A visibilidade da cultura galega nesta megalópole, mesmo no día das nosas letras, é escasísima e non acada sequera uns segundos nos principais telexornais.
Dicía o profesor e reitengrata confeso Carvalho Calero que as culturas que se isolan, que non teñen intereses universais e que non venden alén fronteiras non teñen futuro. Neste mundo global, de bloggers e blogomillos, levo anos crendo que o mellor que podería acontecer para o galego e para os sufridos galegofalantes é facer parcería co portugués, ensinar conxuntamente ambas linguas e celebrar actos conxuntos nos milleiros de Institutos Camões que hai polo mundo, con viño albariño e empanada de xoubas se fai falta.
Por exemplo, creo que coma min houbo moitos galegos que onte sentiron que a canción portuguesa no festival de Eurovisión titulada Todas as ruas do amor (precisa tradución para galego?) estaba mais próxima culturalmente ao noso corazón que os arabescos dance de Soraya. Isto non debería facer sentir politicamente incómodo a ninguén.
Dado que o resto do mundo semella non ter moi clara a diferenza entre galego e portugués, non hai que complicar as cousas mais do estrictamente necesario. Así, cando fun procurar o libro Made in Galiza de Séchu Sende dúas de cada tres bibliotecas madrileñas catalogaran o volume como narrativa portuguesa. Vallecas reintegrata? Nada que obxectar.
Pode que nos vindeiros anos a mesma liturxia volte repetirse ou tamén pode que algún día celebremos o derradeiro funeral das letras galegas se non revitalizamos a lingua con algunhas vitaminas lusófonas.